Wiadomości z Opola i okolic

Książki z wyższej półki

Książki z wyższej półki: Kochanka Picassa - "Kobieta, która płacze". Książka Zoé Valdés, laureatki Premio Planeta, to jedna z najciekawszych propozycji na rynku.

Dora Maar. Była kochanką, muzą, a w końcu ofiarą genialnego malarza. Autorka bestsellerowej biografii Fidela Castro podąża śladami kobiety uwiecznionej na słynnej „Guernice”. 

Poznali się w 1936 roku. On - wielki Picasso i ona - chorwacka fotografka, młodsza od niego o ponad ćwierć wieku. Gdy rok później Picasso dostał zlecenie namalowania antywojennej „Guerniki”, pozwolił jej dokumentować swoją pracę. Choć jej surrealistyczne i niepokojące fotografie były bardzo dobrze przyjmowane przez krytyków, a nawet uznawane za wybitne, dla swojego kochanka zostawiła aparat i zajęła się malarstwem. Gdy kapryśny Pablo Picasso porzucił ją dla kolejnej kochanki, Dora Maar wpadła w depresję.

W 1958 roku okaleczona psychicznie Dora Maar wraz z przyjaciółmi udaje się w tygodniową podróż do Wenecji. Niepewna siebie, milcząca, uciekająca myślami gdzieś w przeszłość, do wspólnych chwil dzielonych z Pablem Picassem. Tydzień ten owiany jest tajemnicą. Z Wenecji Dora Maar wróci zmieniona - wycofa się z życia artystycznego i towarzyskiego. Ograniczy się jedynie do kontemplacji obrazów Picassa i codziennej mszy w Notre Dame. Co zatem wydarzyło się podczas jej ostatniej podróży? Opowieść o Dorze Maar autorka przeplata „dziennikami” opisującymi powstawanie książki oraz wątkami autobiograficznymi dotyczącymi Kuby i emigracji.

W życiu Picassa było wiele kobiet, ale to właśnie Dora Maar została uwieczniona na jednym z najważniejszych obrazów malarza, „Guernice”. Jej portret, „Dora Maar au Chat” został sprzedany w 2009 roku w domu aukcyjnym Sotheby's za zawrotną kwotę ponad 95 milionów dolarów, co czyni go jednym z najdroższych obrazów w historii. Tytuł książki jest bezpośrednim nawiązaniem do cyklu „Kobieta, która płacze”, na którym Picasso przedstawił wizerunek Dory, gdy cierpiała na depresję.

Fragment książki
„Przymknęła drewniane okiennice, pozwalając, by połyskliwy stożek światła migotał na wykładzinie. Tęskniła za ciemnościami własnego mieszkania, za brzmieniem paryskiej ciszy; tutaj, w tym mieście na wodzie, mogła słuchać przyciszonego pomruku morza dochodzącego jakby w zwolnionym tempie, przez co odnosiła wrażenie, że woda podchodzi jej do gardła i zatapia. Wypowiedziała po raz drugi zakazane imię: „Picasso”.”

Zoé Valdés - kubańska pisarka, na stałe mieszka w Paryżu. Pracowała w delegaturze Kuby przy UNESCO, a następnie w Biurze Radcy ds. Kultury przy Ambasadzie Kuby w Paryżu. Aktywnie uczestniczyła w hawańskim życiu artystycznym, pisała scenariusze i była wicedyrektorem czasopisma „Cine Cubano” (Kino kubańskie). Jest laureatką Premio Planeta, jednej z najważniejszych nagród za powieść hiszpańskojęzyczną. Za książkę „Kobieta, która płacze” została uhonorowana nagrodą Premio Azorín.